Saturday, September 19, 2009

Salamangkera


Sa silid-aralan tayo unang nagkita. Batid kong batang-bata ka pa, sapagkat ang iyong mga mata ay tila namamangha pa sa mga nasa paligid, na tila ba ang iyong mga inosenteng mga pantingin ay nababahiran na ng mga bagay na hindi mo kinasanayan at kinalakhan. Puting blusa at mahimpis na maong ang iyong suot, at sa paanan ay tsinelas na burgis. Malaki ang tangan mong bag, na parang noon sa hayskul, kaya lalo kong napagwari na ikaw nga ay bago.
Palagi ka na lamang may sagot sa propesor, na tila ba mas angat ka kaysa sa aming mga nakatatataas pa ng antas kaysa sa iyo. Ngunit hindi batid sa iyong mukha, pagkat para ka lamang isang kuting na maamo, na ni walang kuko na maipangkakamot sa mga nagaamok.
Noong una palang kitang nakita, ang mga kuko mo ay naibaon mo na ng napakalalim sa puso ko.
Binawi ko ang aking pagkatahimik, sapagkat sayo ako ay namangha. Ang inaakala kong batang inosente, batang mangmang, batang paslit, ay siya naman palang isang buwan na siyang sisikat sa mga gabi kong mapanglaw. . . isang matamis na himig sa gitna ng aking pagtatangis. Kinausap kita at tayo ay naging magkaibigan. Halos hindi ko na nga kaylangang magtanong, sapagkat itinuturing mong bukas na libro ang iyong buhay, na maaring buklatin ng sino man ang interesado. Masugid naman akong nakinig sa iyong mga saloobin, at nalaman ko rin ang iyong mga ayaw at gusto. Ang kulit mo pala, akala ko noong una mahinhin ka at walang kibo, ngunit sa pagtagal ay napagwari kong masayahin ka pala. Napapasaya mo ako sa mga paraang hindi mo napapansin. O pinapansin.
Sabihin mo sa akin ang iyong lihim, sapagkat nababanaag ko sa iyong munting mga mata na may itinatago ka. . .
Ako ay ang iyong masugid na saksi sa bawat pagwawagi, sa bawat pagsalita, sa bawat pagtatanghal. Lagi akong nasa iyong likod sa tuwinang ikaw ay walang kasama. Lagi akong nakaabang sa tuwinang parang babagsak ka na.
Oo, sa tuwinang parang babagsak ka.
Para kang dagat, patuloy ang pagalon, umaalon kang walang humpay. Sa bawat ihip ng hangin, ikaw ay nakikisabay. Kailan ka ba titigil? Kailan ka ba magpapahinga?
Naging saksi ako sa pagkabiyak ng iyong puso. Nadudurog ang aking puso sa tuwinang ikaw ay umiiyak, sapagkat nais kong yakapin ka, nais kong palakasin ka, ngunit wala akong magawa kundi ang patahanin ka. Sana, kung ako na lamang siya.
Naging saksi ako sa kamuntikan mong kamatayan. Natigil ang aking paghinga nang masilayan ko ang iyong binukang pulso. Akala ko pa naman ay walang pipigil sa iyo, subalit bakit ngayon ay tila ba ikaw ay sumusuko? Sana, kung ako na lamang siya.
Sabihin mo sa akin ang iyong lihim, sapagkat nababanaag ko sa iyong munting mga mata na may itinatago ka. . .

Sunday, September 13, 2009

Kanta

You’re like the pale moon

On a summer’s night

That shimmers and glows

To my heart’s delight

And I watch the sun rise

As it spreads its rays

Still you lay on my shoulder

You feel my heart begin to race

You’re like a rocket

And I’m the stars

You reach for me

Amidst hurting scars

And I’m the philosopher

I search for meaning

But it left me clueless

About our beginning

Once I begin

This tale of you and I

We don’t have to ask what if

We don’t have to wonder why

Coz we both are songs

One is the music, the other words

Without the other

The meaning blurs

But without words

There is still sense

The notes keep changing

Harmonies and blends

And without music

There is still poetry

We can play with rhymes

We can get by easily

So what for is you and me?

They say what makes us alike

Are ties that bind

But all the better what makes us different

You keep that in mind.

Coz we both are songs

One is the music, the other words

Without the other

The meaning blurs

J

Saklolo

Saklolo
ni Cassandra B.
May isang dalagang naglalakad sa gitna ng kalsada. Malalim na ang gabi, at malakas pa ang ulan. Hindi ko mabatid kung saan siya paroroon, at kung bakit ngayon pa niya napiling maglakbay. May malapad na pulang laso na nakapalibot sa kanyang leeg. Derecho lamang ang kaniyang tingin, ngunit hindi ko alam kong saan nga ba nananalaytay ang kanyang titig. Ang puti niyang bestida ay basang basa na, pati na rin ang itim na librong bitbit ng kaniyang kanang kamay. Ang mahaba niyang itim na buhok ay parang belo na nakapatong sa kaniyang bumbunan. Pula ang kaniang mga labi, ngunit maputla ang kaniyang kutis.
Tumigil siya sa paglalakad. Nananatiling derecho ang tingin ng dalaga, ngunit hanggang ngayon ay hindi ko mabatid kung saan siya nakatingin, o kung may tinitingnan nga siya. Inusisa ko ang kaniyang paa. Ang kaliwang paa ay nakayapak, ang kanan ay nakasuot ng napakagandang tsinelas na may mataas na takong. Sugatan ang kaniyang mga makinis na paa, hanggang sa kaniyang tuhod. Duguan na nga ang mga ito, marahil ay nadapa siya. May mga napadikit din na damo sa kaniyang puting bestida. Nagtaka tuloy ako kung saan siya nanggaling. Marahil ay nawawala siya.
Mababaw ang kaniyang paghinga ngunit mabagal. Para bang masikip ang kaniyang dibdib. Nakalagay ang kaniyang galusang kaliwang kamay sa kaniyang dibdib, at ang kanan niyang kamay na kapwa galusan din ay nakababa lamang at tangan ang itim na libro.
Napadpad na naman ang aking paningin sa pulang laso na nakatali sa kaniyang leeg. Ano nga ba ang silbi nito? Matingkad ang kulay nito, mas matingkad pa sa mga rosas pag tag sibol. Nakapalupot ito ng mahigpit sa kaniyang leeg ngunit parang napigtas ang dulo nito. May ilang piraso din ng damo na nakadikit rito, pati na rin sa kaniyang buhok.
Ang kaniyang mga mata ay derecho padin ang titig. Ngunit aking napuna, parang wala naman siyang tinitignan. Itim ang kaniyang mga mata, kasing itim ng kalangitan ngayong maulang gabi na ito. Namumula ang puti ng kaniyang mata, at may kaunting galos ang kaniyang mukha.
Napatingin ako sa labi niyang mapulang mapula. Ito ay biglang ngumiti, isang ngiting kapwa napakatamis at nakakakilabot.
Unti-unti niyang ibinaba ang kaniyang kaliwang kamay.
May dugo na bumuhos mula sa kaniyang pulso.
Gusto ko sanang lumapit ngunit nakaramdam ako ng matinding hapdi sa aking kanang kamay.
Buhos lang ulan, buhos.

ShareThis!