Dreamland

Off where my dreams go,

Is where you will, too

For deep within my heart,

I know,

Dreams don't always come true.

But I still believe one day,

As you open your eyes from slumber,

You'll know that I've been always

Waiting here, beside you.

I long for you.

A Night of Music

this is the moment when the lights go dim,

the music fades in,

and the smoke machine fills the air,

with a foggy mist,

enclosing the strangers,

two strangers onstage,

this is the moment when the beat goes strong,

and hearts pound more,

and the people stare in awe,

the people stare with glee,

the people stare with forlorn,

and the people stare with tears.

for this is the moment when two worlds unite,

unite for just one night.

A Note (for you)

One day I found,

A sweet note in the sand,

I kinda wished it was mine,

Or that I held,

Its writers hand. :)

A Butterfly's Request

Hold me
Just one more time
Lead me
Into the night
Tell me
That I’m the one
And take me,
However you want,
Just as long as you,
Keep me there in your heart.

One Wish

One Wish

Wishing on a star,
My heart so yearned
To find not true love,
Nor love be returned,
But gray skies be blue
Over his head,
Not ribbons of satin,
Or gowns of gold,
But a song to calm him,
And a hand to hold.
Not even trinkets,
Baubles and chimes,
But luck forever,
And never ending good times.
Not carriages grand,
Or shoes of silver,
But someone to mind him,
And love without falter.

A Dream

A Dream

My heart it burst into flames,

The moment you said

You love him,

The pieces,

And all that was left,

Were all turned into ashes.

This heart, although it beats

Beats only for you,

Has found emptiness

And fear and sorrow,

That trying to be sleeping,

Would seem like dreaming,

Dreaming with a broken heart.

And I’d be damned if I see,

Your face smiling

Right back at me,

Or your hands holding mine,

As we blankly pass the time.

And if this goes on everyday:

My heart aching,

His name you’re speaking,

Then I guess I will have to let my heart

Falter,

Until all that’s left

Are not ashes nor fire,

But remnants of yearning,

And caring and loving,

Until you see,

That solace you needed,

Was all in me.

Captured

Captured.

My heart, it beats

Like the second hand

Of a very old clock:

So slow, so heavy,

So empty of energy.

My hands, they sway

Like tattered red ribbons

Blowing away in the air:

So weak, so flimsy,

So empty of grace and beauty.

My feet, they step

Like old wood,

A cane:

So graceless, so stiff

So dull and rigid.

Your eyes, they stare

And fuel my heart

Til it pumped and pumped

And I felt my flowing blood.

Your sweat, it sears

My skin and burns my veins,

Til it ate away my fears,

And set my soul on fire.

Dancing Alone

Whenever I am dancing,

I pretend I’m not alone,

I try to keep imagining

Though I know I’m on my own.

It’s hard when all eyes are staring,

And mindful of your moves,

At times I feel like falling,

And forgetting all the grooves

When I point my toes up in the air,

I pretend there’s a hand to hold,

Someone who’s bold enough to care,

When the stage just feels so cold. . .

Whenever I am dancing,

And the stage’s just too big for one,

I see him beside me, dancing,

Like I was never really alone. . .

And the entire world can see,

All the real best that was in me,

For it started with this someone,

Who truly believed in me.

Hanggang Bukas na Lang *abangan*

Panandaliang namahinga si Cassandra.

Ngunit, isang nakasisilaw na ilaw ang nanggising sa kaniyang panandaliang paghimlay.

Minulat niya ang kaniyang mga mata, at sa kabila ng pagiging mapungay ng mga ito, mayroon siyang nakita.

Pag-ihip ng hangin sa mga puno at bulaklak, tila ba tangan rin nito ang mga alaala ng kaniyang mga pighati't halakhak.

"Hanggang bukas na lang Cassandra. Hanggang bukas na lang."

*abangan*

Salamangkera

Sa silid-aralan tayo unang nagkita. Batid kong batang-bata ka pa, sapagkat ang iyong mga mata ay tila namamangha pa sa mga nasa paligid, na tila ba ang iyong mga inosenteng mga pantingin ay nababahiran na ng mga bagay na hindi mo kinasanayan at kinalakhan. Puting blusa at mahimpis na maong ang iyong suot, at sa paanan ay tsinelas na burgis. Malaki ang tangan mong bag, na parang noon sa hayskul, kaya lalo kong napagwari na ikaw nga ay bago.

Palagi ka na lamang may sagot sa propesor, na tila ba mas angat ka kaysa sa aming mga nakatatataas pa ng antas kaysa sa iyo. Ngunit hindi batid sa iyong mukha, pagkat para ka lamang isang kuting na maamo, na ni walang kuko na maipangkakamot sa mga nagaamok.

Noong una palang kitang nakita, ang mga kuko mo ay naibaon mo na ng napakalalim sa puso ko.

Binawi ko ang aking pagkatahimik, sapagkat sayo ako ay namangha. Ang inaakala kong batang inosente, batang mangmang, batang paslit, ay siya naman palang isang buwan na siyang sisikat sa mga gabi kong mapanglaw. . . isang matamis na himig sa gitna ng aking pagtatangis. Kinausap kita at tayo ay naging magkaibigan. Halos hindi ko na nga kaylangang magtanong, sapagkat itinuturing mong bukas na libro ang iyong buhay, na maaring buklatin ng sino man ang interesado. Masugid naman akong nakinig sa iyong mga saloobin, at nalaman ko rin ang iyong mga ayaw at gusto. Ang kulit mo pala, akala ko noong una mahinhin ka at walang kibo, ngunit sa pagtagal ay napagwari kong masayahin ka pala. Napapasaya mo ako sa mga paraang hindi mo napapansin. O pinapansin.

Sabihin mo sa akin ang iyong lihim, sapagkat nababanaag ko sa iyong munting mga mata na may itinatago ka. . .

Ako ay ang iyong masugid na saksi sa bawat pagwawagi, sa bawat pagsalita, sa bawat pagtatanghal. Lagi akong nasa iyong likod sa tuwinang ikaw ay walang kasama. Lagi akong nakaabang sa tuwinang parang babagsak ka na.

Oo, sa tuwinang parang babagsak ka.

Para kang dagat, patuloy ang pagalon, umaalon kang walang humpay. Sa bawat ihip ng hangin, ikaw ay nakikisabay. Kailan ka ba titigil? Kailan ka ba magpapahinga?

Naging saksi ako sa pagkabiyak ng iyong puso. Nadudurog ang aking puso sa tuwinang ikaw ay umiiyak, sapagkat nais kong yakapin ka, nais kong palakasin ka, ngunit wala akong magawa kundi ang patahanin ka. Sana, kung ako na lamang siya.

Naging saksi ako sa kamuntikan mong kamatayan. Natigil ang aking paghinga nang masilayan ko ang iyong binukang pulso. Akala ko pa naman ay walang pipigil sa iyo, subalit bakit ngayon ay tila ba ikaw ay sumusuko? Sana, kung ako na lamang siya.

Sabihin mo sa akin ang iyong lihim, sapagkat nababanaag ko sa iyong munting mga mata na may itinatago ka. . .

Kanta

You’re like the pale moon

On a summer’s night

That shimmers and glows

To my heart’s delight

And I watch the sun rise

As it spreads its rays

Still you lay on my shoulder

You feel my heart begin to race

You’re like a rocket

And I’m the stars

You reach for me

Amidst hurting scars

And I’m the philosopher

I search for meaning

But it left me clueless

About our beginning

Once I begin

This tale of you and I

We don’t have to ask what if

We don’t have to wonder why

Coz we both are songs

One is the music, the other words

Without the other

The meaning blurs

But without words

There is still sense

The notes keep changing

Harmonies and blends

And without music

There is still poetry

We can play with rhymes

We can get by easily

So what for is you and me?

They say what makes us alike

Are ties that bind

But all the better what makes us different

You keep that in mind.

Coz we both are songs

One is the music, the other words

Without the other

The meaning blurs

J

Saklolo

Saklolo

ni Cassandra B.

May isang dalagang naglalakad sa gitna ng kalsada. Malalim na ang gabi, at malakas pa ang ulan. Hindi ko mabatid kung saan siya paroroon, at kung bakit ngayon pa niya napiling maglakbay. May malapad na pulang laso na nakapalibot sa kanyang leeg. Derecho lamang ang kaniyang tingin, ngunit hindi ko alam kong saan nga ba nananalaytay ang kanyang titig. Ang puti niyang bestida ay basang basa na, pati na rin ang itim na librong bitbit ng kaniyang kanang kamay. Ang mahaba niyang itim na buhok ay parang belo na nakapatong sa kaniyang bumbunan. Pula ang kaniang mga labi, ngunit maputla ang kaniyang kutis.

Tumigil siya sa paglalakad. Nananatiling derecho ang tingin ng dalaga, ngunit hanggang ngayon ay hindi ko mabatid kung saan siya nakatingin, o kung may tinitingnan nga siya. Inusisa ko ang kaniyang paa. Ang kaliwang paa ay nakayapak, ang kanan ay nakasuot ng napakagandang tsinelas na may mataas na takong. Sugatan ang kaniyang mga makinis na paa, hanggang sa kaniyang tuhod. Duguan na nga ang mga ito, marahil ay nadapa siya. May mga napadikit din na damo sa kaniyang puting bestida. Nagtaka tuloy ako kung saan siya nanggaling. Marahil ay nawawala siya.

Mababaw ang kaniyang paghinga ngunit mabagal. Para bang masikip ang kaniyang dibdib. Nakalagay ang kaniyang galusang kaliwang kamay sa kaniyang dibdib, at ang kanan niyang kamay na kapwa galusan din ay nakababa lamang at tangan ang itim na libro.

Napadpad na naman ang aking paningin sa pulang laso na nakatali sa kaniyang leeg. Ano nga ba ang silbi nito? Matingkad ang kulay nito, mas matingkad pa sa mga rosas pag tag sibol. Nakapalupot ito ng mahigpit sa kaniyang leeg ngunit parang napigtas ang dulo nito. May ilang piraso din ng damo na nakadikit rito, pati na rin sa kaniyang buhok.

Ang kaniyang mga mata ay derecho padin ang titig. Ngunit aking napuna, parang wala naman siyang tinitignan. Itim ang kaniyang mga mata, kasing itim ng kalangitan ngayong maulang gabi na ito. Namumula ang puti ng kaniyang mata, at may kaunting galos ang kaniyang mukha.

Napatingin ako sa labi niyang mapulang mapula. Ito ay biglang ngumiti, isang ngiting kapwa napakatamis at nakakakilabot.

Unti-unti niyang ibinaba ang kaniyang kaliwang kamay.

May dugo na bumuhos mula sa kaniyang pulso.

Gusto ko sanang lumapit ngunit nakaramdam ako ng matinding hapdi sa aking kanang kamay.

Buhos lang ulan, buhos.

Panakip Butas

Naroon siya sa eskinita, at nakatunganga sa pader sa harap niya. Nagtaka ako kung bakit naroon siya bagamat gabi na at delikado pa. Ngunit mas nagtaka ako kung bakit sobrang bigat ng tingin niya sa pader na nakapagitan sa dalawang building. Marahil ay inakala niyang may daan pa rito sapagkat sa malayo, hindi mo gaanong mapupuna na mayroon palang pader rito.

Palalim na ng palalim ang gabi. Nais ko sana siyang lapitan at sabihin na umuwi na siya sapagkat delikado na at ang kanyang kinatatayuan ay kuta ng mga drug pusher. Natatakot ako na baka mabalitaan ko na lamang ang kanyang pagkasawi nang dahil sa alam kong may nagawa sana ako ngunit hindi ko nagawa.

Nananatili pa rin siyang nakatalikod sa akin at nakaharap pa rin sa pader. Ang mahaba niyang buhok ay nakatirintas ng pinong-pino bagamat mayroon pa ring ilang buhok na hindi napasali sa tirintas. Nakasuot siya ng asul na blusa at puting palda na hanggang tuhod lamang ang haba. Mataas ang takong ng kanyang sapatos at ang kanyang bitbit na bag ay mukhang mamahalin pa. Ang kanyang halimuyak ay tila mga bulaklak sa hardin, napakabango at nakahuhumaling.

Matindi ang kanyang pagtitig sa pader. Nadarama kong may halong poot at takot ang kanyang pagtitig, sapagkat sa kabila ng kanyang mga hikbi ay mahigpit ang kanyang pagkakapit sa kanyang bag.

Kakalabitin ko na sana siya nang bigla siyang natumba. Nakadaupang ng kaniyang mukha ang matigas na semento na siyang nagsanhi ng pagdugo ng kanyang noo. Hinatak ko ang kanyang bewang at itinihaya ko siya nang maiahon mula sa pagkadaupang ang kanyang mukha at nang malunasan man lang ang pagdurugo ng kanyang noo.

Kay kinis ng kaniyang mukha at halos dinaig pa ang perlas sa pagkaputla. Malamig ang buo niyang katawan at kasing tigas pa ng yelo. Mayroon pa naman siyang pulso kaya nalaman kong siya ay buhay pa.

Saklolo! Sigaw ko sa parang. Saklolo! Sigaw ko na sana ay may makarinig.

Lumuha lalo ang kaniyang mga mata. Saklolo! Iyon din ang sabi niya.

Nagalintana akong tanungin kung bakit tila ba bangkay ang aking hawak ngunit ramdam kong siya ay buhay na buhay. Kanina lamang ay mahusay ang kaniyang tindig at mahigpit pa ang kapit sa bag, ngunit ngayon siya ay nanlalata at nanghihina.

Pumarada ang ambulansya sa aming tapat. Agad nagsibabaan ang mga aide at kinuha siya sa aking mga kamay. Mabuti na lamang at may nakarinig, nakapuna o, hay bahala na kung paano sila napadpad dito. Para sa akin, ituturin ko na lamang itong isang milagro, sapagkat sa oras na ito, bihira na ang makasalubong ng mabuting tao. Kung tutuusin, hindi nga rin nagpunta ang mga pusher sa kuta nilang ito ngayong gabi.

At naiwan ako ng ambulansya sa kadahilanang matindi ang aking pagtitig sa pader sa aking pagmumunimuni sa lahat ng naganap ngayong gabing ito. Papauwi pa naman ako sa aking dormitoryo at panigurado, sarado na ito.

Nilapitan ko ang pader nang malaman ko kung ano ba nag pinupuntirya ng kaniyang mga mata bago siya natumba. Nais kong malaman kung ano ba ang dahilan kung bakit halos ikamatay niya pa yata ang pagtatayo sa harap nito. Nais ko ring malaman kung bakit nababalot ng poot at sakit ang kaniyang mga mata sa pagtitig sa pader na ito. Hindi kaya siya ay baliw?

Gamit ang kaunting ilaw mula sa buwan at ang mga poste sa unahan, aking inusisa ang pader. Wala namang akong ibang nakita kundi mga hollow blocks at semento, pati mga sulating walang galang. Nadismaya ako, sapagkat sinayang ko lamang ang aking oras sa isang baliw.

Napaupo na lamang ako at napasandal sa pader. Ngunit may naramdaman akong bagay na basa at malambot sa may aking likuran na kinasasandalan ko ng pader. Kinapa ko itong mabuti bago ko tinignan.

Tibok. Tibok. Tibok.

Ang Simula

Ang Simula

Isang dalagang maraming lihim: tanging ang kalangitan lamang ang makapagsasalaysay ng kanyang tunay na mga mithiin. Siya ay nasa iyong paligid lamang: isa sa mga katabi mo sa jeepney habang ika’y pauwi, isa sa mga nakaupo roon sa burgis na kapihan, isang dilag na nakakasalubong na may librong tangan, o maaring kilala mo na siya, maaring hindi pa. Ngunit kilala ka niya.

May lihim si Cassandra at ang kanyang mga mata: hindi natin mababatid sapagkat sila lamang ang nakakakita. Sa bawat luha niya na pumapatak, dala man ito ng hinagpis o ng halakhak, ito ay nakatala sa kanyang munting aklat. Dito niya isinusulat ang kanyang mga nasasaksi, pati na rin ang mga sabi-sabi. Ngunit hindi ito para ipagkalat, ngunit para sa kakaibang mundo ang mga mambabasa ay mamulat.

Ang mga susunod pa ay mga sipat sa kanyang bungo at mga tinatakbo ng kanyang pulso.

Siya si Cassandra: hindi lamang puro mungkahi, hindi lamang mga salitang pangsawi. . .isang alamat na sa inyong mga mata ay mumulat.